Jak Lenin, Engels i Marks.

Przy mikrofonie:
Dieti
[Дети]
czyli dzieci

Grupa rockowa z Leningradu. Swój niedługotrwały wprawdzie, ale burzliwy za to sukces końca lat 80. zawdzięczają liderom Romanowi Kaporinowi [Роман Капорин] i Piotrowi Strukowowi [Петр Струков]. 

Kaporin był uczniem wielkiego saksofonisty, badacza i wykonawcy muzyki dawnej Gennadija Golsztejna [Геннадий Гольштейн]. Debiutował w jego zespole Pro Anima. Muzyk wszechstronny - gra na dawnych i współczesnych instrumentach dętych, gitarze i na basie. Występował i nagrywał z przedstawicielami najróżniejszych stylów: bitowcami [Mify - Миф], jazz-rockowcami [Barokko - Барокко], akustycznymi folk-rockowcami [Posieśenije - Посещение, później Katharsis - Катарсис, gdzie gitarzystą był Piotr Strukow], rock-n-rollowcami [Komieta - Комета]. 

Wiosną 1987 Kaporin postanowił nagrać płytę z własnymi numerami. Zaproponował współpracę kumplom z poprzednich kapel: Rudikowi i Strukowowi, który to miał swoje domowe studio. Strukow za to dorzucił kilka swoich kawałków, dlatego też na okładce wypuszczonego w połowie 87 roku albumu "Kiesariewo sieczenije" [Кесарево сечение] pojawiła się nazwa "Dieti".

Zebrawszy regularny skład [poza wymienioną trójcą: Leonid Tierientiew - Леонид Терентьев - saksofon, gitara, wokal, Dmitrij Łarionow - Дмитрий Ларионов - trombon, as, wokal, Andriej Gierbowickij - Андрей Гербовицкий - bębny], debiutowali na dziesięcioleciu Wystawy Patriarchalnej w Pałacu młodzieży 30 października. Chwilę później zagrali w Rock-clubie. Tak się zaczęło wielkie koncertowanie w mieście. Popularność rosła. Wystąpili między innymi na 6. festiwalu Rock-clubu, na festiwalu w Dniepropietrowsku, w Moskwie w programie "Interszans". Klip do kawałka "Wsjo, ja skazał" [Все, я сказал] pojawił się na ekranie Centralnej Telewizji.

W marcu 1989 roku panowie nagrali drugą płytę "Tri akkorda" [Три аккорда, czyli trzy akordy]. Tym razem w profesjonalnym moskiewskim studiu Sintez. A oto klip do tytułowego kawałka.

Miesiąc później zagrali na festiwalu Beatlemania w Dnieprodzierżyńskie. Dość unikatowa wariacja na temat Beatlesów:

 

W roku 90 zaproszono Dzieci do udziału w akcji "Rock Czystej Wody: Wołga-90". W trasę jednak wyruszył tylko Kaporin, który wystąpił tam między innymi z Aukcyonem i Czajfem. W tym samym roku zespół dał kilka koncertów w Holandii i Francji. Jednak problemy osobiste plus kryzys rocka w ZSRR w latach 90. doprowadziły do rozpadu grupy w roku 91. Strukow i Kaporin na kilka lat zniknęli z pola widzenia, Rudik dołączył do Władimira Kozłowa, by wspólnie grać standardy rock-n-rolla. Pozostali członkowie grupy odeszli od muzyki.

W połowie lat 90. kilkakrotnie podejmowano próby wskrzeszenia zespołu. Nagrano nawet demówkę, ale bez rezultatów. Wiosną 1997 Strukow pojawił się na scenie w składzie Nol.

Stawiam na zero.

Przy mikrofonie:
Kofie
[Кофе]
czyli kawa

z gatunku: new wave, post-punk, new romantic

Jedni z pierwszych nowofalowców połowy lat 80. na leningradzkim gruncie. W pewnym sensie wyprzedzili swój czas, w związku z czym popularności w szerokich kręgach nigdy nie zdobyli.

Na świat przyszli latem 84 roku w labiryntach komunalnych korytarzy leningradzkiego centrum. Gitarzysta i wokalista Eduard "Ed" Niestierienko [Эдуард «Эд» Нестеренко] i perkusista Aleksandr "Siemion" Sienin [Александр «Семён» Сенин] poznali się w murach Instytutu im. Boncz-Brujewicza, gdzie obaj się w tym czasie uczyli. Chwilę później dołączyli do nich wokalista Grigorij "Koszeb" Kobieszawidze [Григорий «Кобеш» Кобешавидзе] i basista Stanisław "Stas" Tiszakow [Станислав «Стас» Тишаков]. Początkowo urządzali próby w domu, grali kawałki Niestierienko, Kobieszawidze i Tiszakowa.

Tak się złożyło, że Sienin, rok przed Kofie, zaprojektował okładkę pierwszego albumu ucznia Tropiłły, początkującego reżysera dźwięku Lioszy Wiszni [Лёша Вишня], który to usłyszawszy piosenki Kofie, postanowił zostać ich producentem. Tym sposobem, już jesienią w mieszkaniu Wiszni nagrano album "Baliet" [Балет].

Panów przyjęli do Leningradzkiego Rock-clubu, mimo, że z zespołu odszedł Kobieszawidze i śpiewać przyszło samemu Niestierienko. Na poszukiwaniach nowego głosu upłynął rok. Rok stagnacji, prób, "domówek" i koncertów w kuchanich znajomych i znajomych znajomych. W końcu na horyzoncie pojawili się byli muzycy zespołu Telewizor: Igor "Pet" Pietrow [Игоpь «Пэт» Петpов] ze swoją gitarą i basista Igor "Gora" Kopyłow [Игоpь «Гога» Копылов]. I wnieśli w muzykę Kofie tak jej potrzebny profesjonalizm, sprowokowali procesy twórcze. Do dawnego składu wrócił Kobieszawidze, Pet nauczył się wydawać parę nut z saksofonu tenorowego, a niepewnego siebie perkusistę wsparto drum maszyną. W nowej odsłonie 7 grudnia 1985 roku po raz pierwszy wystąpili w Rock-clubie, po czym zaczęli z powodzeniem koncertować i w innych miejscach.

W latach 85-86 grali z Kino, Zooparkiem, Awrorą, Awia, a nawet z metalowym Nokautem. Jako pierwsi w mieście zaryzykowali połączeniem na koncertach żywych instrumentów z playbackiem, zapraszali na scenę tancerzy modnego breakdance, próbując w ten sposób odejść od moralnie przestarzałego rocka lat 70. ku aktualnym idiomom artystycznym.

W styczniu 86 Wiśnia nagrał w swym nowym studio drugi album Kofie "Balans" [Баланс]. Kawałek "Stawliu na zero" [Ставлю на зеро] szybko został hitem. A wśród muzyków zaczęły się różnice poglądowe, w rezultacie których w maju z zespołu odszedł Ed Niestierienko. Wprawdzie na jego miejsce przyszedł Siergiej Sztro [Сергей Штро], ale prawie jednocześnie odszedł Sienin, zespół stracił swą dynamikę i powolutku zaczął się rozpadać. Ostatni występ Kofie odbył się w sierpniu w Pałacu Młodzieży. Obie płyty grupy do tej pory nie zostały wydane.

Wspomniany hazardowy hicior "Zero" niech rozbrzmi jak przystało na noworoczną nutę:

 

pobierz dobrą nutę

Оуоуоо
Ououoo
Ставим на зеро, это странный ход, но
Stawiamy na zero, to dziwny ruch, ale
На зеро всегда везло
Na zero zawsze się powodziło